لِكَي إذا حَمَلَوهُمْ عَلَيْهِ لَمْ يَعْرِفُوهُ» [1]

. «همانا بنى‌اميّه اجازه آموختن ايمان را به مردم مى‌دادند، ولى نگذاشتند مردم شرك را بياموزند تا اگر آنها را وادار به شرك ورزيدن نمودند، مردم شرك را نشناسند.»

و چرا هيچكس به جز اميرالمؤمنين على بن ابيطالب عليه السلام به اذن خداوند متعال، سوره برائت- كه سبب دور نمودن نهائى مشركان از جزيرةالعرب گشت- را در روز حجّ بزرگ و پس از فتح مكّه، به سوى مشركين حمل ننمود؟ كه صدالبتّه اين امر از عظيم‌ترين فضيلتهاى وى بود.

و چرا در عبارت «لا اله الّا اللَّه» شهادت دادن به توحيد، با كلمه نفى آغاز مى‌گردد. و چرا هر روز بر ما واجب است كه آن را چندين مرتبه آشكارا بانگ زنيم كه: «أَشْهَدُ أَنْ لَاإِلهَ إِلَّا اللَّه»؟

براى يافتن پاسخ، ناگزير بايد اين حقيقت پيش رو را بيان نماييم:

همانا لغزشگاه خطرناك بشريت، كه همه تلاش شيطان اين است كه انسان را در آن بيفكند، همان آروزى آشتى دادن ميان حق و باطل، ميان خداوند متعال و شريكان غير از او، مى‌باشد. كافران گمان مى‌كنند كه مى‌توانند بندگان خدا را، به جاى خداوند، اولياء خويش قرار دهند؛ ولى اينان نمى‌دانند كه اين امر اساساً به معناى لغو ايمان به خداوند مى‌باشد.

خداوند متعال مى‌فرمايد: