قرار مى‌دهد.

او چكيده فضيلتها، تطبيق زنده‌اى براى قرآن و بلكه قرآن ناطق بود. پس يارى دادن به او لازم نيست كه در روزگار و دوران او باشد، بلكه بدين معناست كه مبانى، آرمانها و ارزشهايى را كه به خاطر آنها قيام نمود، يارى نماييم؛ بنابراين اگر ما نمى‌توانيم شخص ابا عبداللَّه، فرزندان و يارانش را يارى رسانيم، ناگزير بايد آن مبانى را كه به خاطرش قيام نمود و در راه آنها جانفشانى كرد، يارى كنيم. از اين رو مى‌بينيم مؤمنينى كه در مقابل ضريح مبارك مى‌ايستند اين نداى قدسى جاويد را ترنّم مى‌نمايند: «لبّيك يا ابا عبداللَّه» منظور آنها اين است كه اگرچه در روز عاشورا نتوانستند در كنارش باشند و به او يارى فيزيكى رسانند، امّا امروز خواهند توانست مبانى، ارزشها و رسالتى كه ابا عبداللَّه به خاطر آنها فداكارى نمود و در راهشان عزيزترين فرزندان و يارانش را قربانى ساخت، يارى نمايند.

از اين رو، مى‌بينيم كه مؤمنين اين ندا را نيز تكرار مى‌كنند:

«فَيا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ مَعَكُمْ» [1]

. «كاش من هم با شما بودم، و همانند شما رستگار مى‌شدم.»

زيرا اين آرزو و درخواست، نشانه‌اى است از آن اخلاصى كه آن را بر دوش داريم، و آن روحيه ايمانى كه مى‌خواهيم خويشتن را بدان آراسته سازيم و همچنين آن مبنايى كه خط و راه خود قرار داده‌ايم.