مى‌باشد- بر يكى از انگشتان پاى انسانى بايستد، به زودى مغز فرمان راندن شى‌ء بيگانه را از روى بدن، صادر مى‌نمايد.

از سويى خداوند بلند مرتبه، چشم بينا را پديد آورد تا صاحب آن بتواند خطر را از خويشتن و محيط پيرامونش براند. امّا اگر از داشتن حسّ شنوايى، يا بويايى، يا لامسه و يا چشايى محروم باشد، هر لحظه ممكن است كه با شكست و سرخوردگى يا حداقل زيان روبرو شود. چرا كه در سيستم دفاعى او كمبود و خللى ايجاد شده است.

علاوه بر آن، انسان در درونش نيروى بزرگى نهفته است كه از آن، در زمانهاى احساس خطر بهره مى‌جويد. احساسى كه باعث شود نيروى مقابله و رويارويى با خطر را فراهم سازد. البتّه اين نيرو را، نيروى خرد و انديشه براى نقشه كشيدن و انتخاب ابزار و دفاع همراهى مى‌نمايد.

اين واقعيّت را نيز در جامعه مى‌يابيم؛ درست در آنجائيكه جامعه نيروى دفاع از خويش را از گذر ويژگيهاى مادى، روحى و فكرى دارا مى‌باشد. شايد نخستين عامل فروپاشى يك جامعه و يا يك حكومت، كمبود همين ويژگيها باشد. به عنوان نمونه، اگر دولتى از زيباترين، برترين و پيشرفته‌ترين دولتها به شمار آيد ولى، براى دفاع از خود در برابر تهاجم بيگانگان، ارتشى نداشته يا فاقد دستگاه امنيتى لازم براى واكنشهاى سريع در برابر كشف خطرها باشد، چنين دولتى معمولًا گرفتار نابودى و فروپاشى خواهد شد.

بنابراين سلامتى و امنيّت دو نعمتى هستند كه هرگز ويژگيهاى‌