افسانه‌ها و فرهنگهاى باطل مبارزه نمايدو تمدّنى را شكوفا سازد كه پايه ارزشهايش در همكارى براساس نيكى و پرهيزكارى نهفته مى‌باشد. اين امر در ميان مسلمانان به جايى رسيد كه در جنگ «موته» پيامبر امر فرمودند تا به زخميهاى جنگ آب بدهند. امّا هريك از نوشيدن آب سر باز مى‌زدند و برادر مجروح ديگر را بر خود ترجيح مى‌دادند و با زبان حال خود مى‌گفتند: «برادرم از من تشنه‌تر است پس او را پيش از من آب دهيد.»- در حاليكه همگى در حال احتضار بودند و آب دادن به محتضر مستحب مى‌باشد- بدين‌سان هريك با اينكه نياز شديدى به آب داشتند، ولى برادر ايمانى خود را بر نياز خويش ايثار نمودند و بدين‌سان همگى بدون استثناء تشنه لب، جان دادند.

مى‌بينيد كه چگونه آن عربهاى دوران جاهليّت كه به خاطر لقمه نانى يكديگر را مى‌كشتند به انسانهايى در اوج قلّه محبّت، دهش، ايثار و مهربانى دگرگون شده‌اند. تا آنجا كه هنگاميكه رسول اكرم صلى الله عليه و آله خطبه‌اى مى‌خواندند، اشكهاى ايشان بر گونه‌هايشان سرازير مى‌شد، چرا كه دلهاى سخت جاهليّت به دلهاى نرم و زيبايى چون شكوفه‌هاى بهارى مبدّل شده بودند.

و مى‌بينيم آن هنگام كه، امام حسين عليه السلام بر قتلگاه حبيب بن مظاهر ايستاد، چنين فرمود:

«للَّهِ درّك يا حَبِيب، لَقَدْ كُنْتَ فاضِلًا تَخْتِمُ الْقُرْآنَ فِي لَيْلَةٍ وَاحِدَةٍ» [1]