جز تو ندارم.»

در حقيقت اگر آنچه را كه ما و همه فعالان در راه خدا، براى تجديد يادبود ابا عبداللَّه انجام مى‌دهيم، دريك كفه ترازو قرار دهيم و اين سخن امام حسين را در كفّه ديگر، بدون ترديد سخن امام حسين عليه السلام بر اعمال ما برترى مى‌يابد. زيرا او هر آنچه را كه داشت از شيرخواره 6 ماهه‌اش تا خانواده‌اش- كه در دريايى از دشمنان خونخوار قرار گرفته بودند- را در راه خدا تقديم نمود. ولى با اين همه فرمود:

«صَبْراً عَلى‌ قَضائِكَ يا رَبِّ، لَاإِلهَ سِواكَ يا غياثَ الْمُسْتَغِيثِين‌

، ما لِي ربٌّ سِواك ولَا مَعْبُودٌ غَيْرَك...»

«صبر بر تقديراتت پروردگارا! اى كه هيچ معبود به حقّى جز تو نيست، اى فريادرس فريادخواهان، هيچ صاحب اختيار و معبودى جز تو ندارم.»

بدين‌سان آنچه كه ياد امام حسين عليه السلام، را جاودان ساخته، همان خالصانه عمل نمودن ابا عبداللَّه براى خداوند متعال بوده است و هر آنچه كه براى خداست، جاودان خواهد ماند. پس اگر ما بخواهيم آفريدگار توانا، امام حسين عليه السلام، جدّ بزرگوارش (رسول اكرم صلى الله عليه و آله)، مادر، پدر و برادرش و ائمّه اطهار عليهم السلام از فرزندانش را از خويشتن خشنود سازيم، بايد خالصانه براى خدا عمل نماييم و براى جاودان ساختن و تجديد يادبود امام حسين عليه السلام هرچه در توان داريم بكار بنديم.