دراين ماه به اين خاطر باشد كه مثلًا هيئتمان بهتر از هيئت ديگران يا حسينيّه ما برتر از حسينيه ديگران باشد. زيرا چنين انديشه‌اى ريشه در تعصّبات جاهليّت دارد.

آنچه كه مهم مى‌باشد، همان عملى است كه خشنودى خداوند متعال در آن نهفته باشد، نه اينكه تنها هدف از آن، جلب رضايت مردم باشد. همچنين مجالسمان بايد مركزى براى ايجاد وحدت وهمبستگى گردند. زيرا پرچم امام حسين عليه السلام پرچم وحدت است، نه پرچم تفرقه و اختلاف. و چنانكه ما پراكنده و متفرّق شويم ديگران به ما اشكال خواهند گرفت كه شما يك امام داريد، ولى از يكديگر پراكنده و متفرّق هستيد.

پس بياييم خود را وحدت ببخشيم. زيرا وحدت همان حقيقت دين است. چنانكه خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَلَا تَفَرَّقُوا... [1].

«و همگى به ريسمان خدا، چنگ زنيد و پراكنده نشويد...».

و اين ريسمان الهى همان قرآن كريم، پيامبر اكرم و ائمّه اطهار عليهم السلام مى‌باشد. بنابراين خود را اصلاح كنيم و با ظواهر، آن را فريب ندهيم. پس همانگونه باشيم كه در زيارت عاشورا مى‌خوانيم:

«إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ، وَحَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ» [2]

. و اين اقتضا دارد كه دوست بداريم، آن كسى كه امام حسين عليه السلام‌