كسى است كه خداوند به واسطه او همه بشريت را از گمراهى نجات داد و اگر چنين نبود، ديگر نامى از دين اسلام همچون اديان گذشته بجاى نمى‌ماند.

او به بشريت و همچنين به ما آموخت كه حقيقت دين مهم است و نه ظاهر آن. پس اگر انسانى را ديديم كه نماز مى‌گذارد ولى پس از نمازش دروغ مى‌گويد و يا در امانت، خيانت مى‌كند بايد به او بگوييم كه: نمازت به خودت بازمى‌گردد. و يا براى شناخت جامعه‌اى بايد از گذر چگونگى تعامل افراد با يكديگر به آن بنگريم. ببينيم آيا به اداى امانت مى‌پردازند و يا اموال يكديگر را در ميان خود به باطل مى‌خورند؟ در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است كه:

«لَاتَنْظُرُوا إِلى‌ طُوْلِ رُكُوعِ الرَّجُلِ وَسُجُودِهِ، فإِنَّ ذلِكَ شَيْ‌ءٌ اعْتَادَهُ، فَلَوْ تَرَكَهُ اسْتَوْحَشَ لِذ لِكَ» [1]

. «به طولانى بودن ركوع و سجود يك شخص نگاه نكنيد. زيرا آن چيزى است كه بدان عادت كرده است و اگر آن را ترك كند به وحشت خواهد افتاد.»

امام حسين عليه السلام آمد تا به ما بياموزد كه دين و ايمان يك حقيقت است. زيرا ايمان تنها اميد و آرزو نيست؛ بلكه ايمان، آن است كه در دل قرار گيرد. پس نماز انسانى كه نورى در دلش يافت نمى‌شود و توانايى نهى نفس از هوى و هوس را ندارد بلكه، شيطان و هوى و هوس را مى‌پرستد، به خود او باز خواهد گشت و پذيرفته نخواهد شد. زيرا خداوند تبارك و تعالى نماز را جز از پرهيزكاران نمى‌پذيرد