«الم (بزرگ است خداوندى كه اين كتاب عظيم را، از حروف ساده الفبا به وجود آورده)، آن كتاب با عظمتى است كه شك در آن راه ندارد و مايه هدايت پرهيزكاران است.»

سپس به اين آيه مى‌رسيم كه مى‌فرمايد:

أُولئِكَ عَلَى‌ هُدىً مِنْ رَّبِّهِمْ وَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ [1].

«آنان بر طريق هدايت پروردگارشانند؛ و آنان رستگارانند.»

بنابراين هدايت همان قرآن است و كسى كه ما را از گذر سخنان و انديشه‌هايش و تجسّم قرآن به سوى اين هدايت رهنمون مى‌سازد، امام حسين عليه السلام مى‌باشد. زيرا او قرآن ناطقى بود كه نهضت و جنبشى را برپا ساخت. به همين خاطر او چراغ راه هدايت است. يا به عبارت ديگر، او تفسير و تأويل درستى از قرآنى مى‌باشد كه ما را به رويارويى با طاغوتيان و ستمگران و عدم شرك ورزيدن به خداى متعال امر مى‌نمايد.

سپس او در همان حال كشتى نجات است. زيرا بشريت در معرض فرورفتن در امواج فتنه‌هاست و خطرها او را تهديد مى‌نمايد. بنابراين اگر بشريت خواستار رهايى از اين فتنه‌ها و خطرها مى‌باشد بايد به راه و روش ابا عبداللَّه الحسين بياويزد.

رسالت پيامبران‌

، بازگشت به سوى حقيقت دين‌

از مهمترين وظايف و بزرگترين مسؤوليتهاى پيامبران، بازگرداندن‌