شده است، هرگز همچون سخن يا داستانهاى روايت شده از ديگر انسانها نيست كه ما بتوانيم به سادگى و با سطحى نگرى از آن بگذريم.

بنابراين تدبّر، ژرفنگرى و احاطه ما به سخنان شريفشان، ميزان اهمّيت و بزرگداشتن ما را به موقعيت والاى ايشان مى‌رساند؛ زيرا اهمّيت بخشيدن و بزرگداشتن، دو وظيفه‌اى هستند كه خداوند بر دوش ما مسلمانان نهاده است.

به علاوه، اهمّيت دادن ما به اين احاديث بى‌نظير، به منزله نشانه عملى اهتمام ما به خود ما مى‌باشد. زيرا اين روايات براى نجات ما از چنگال دنيا و غرورش آمده‌اند تا آموزه و راهى اساسى و همدوش قرآن در زندگانى و تلاش سخت ما به سوى خداوند باشند.

فرموده رسول اكرم صلى الله عليه و آله دراين باره كه حسين چراغ هدايت است، به چه معنا مى‌باشد؟ هدايت به چه معناست؟ چراغ هدايت بودن ابا عبداللَّه يعنى چه؟ نقش چراغ در زندگى انسان چيست؟

و مسؤوليّت انسان درباره اين چراغ چيست؟

سپس كشتى نجات چيست؟ و امام حسين عليه السلام چگونه، كشتى نجات مى‌باشد؟ و ما چه وظيفه‌اى در مورد اين كشتى داريم؟

من اين پرسشهاى مزبور را براى يك بازى فكرى يا ادبى مطرح نكرده‌ام و هرگز اين ادّعا را ندارم كه هركسى توانايى پاسخگويى درست به اين پرسشها را دارد؛ مگر كسى كه خداوند به او اين توفيق را داده باشد. همانا هدف از طرح اين پرسشها، جلب توجّه مؤمنين به سوى ضرورت ژرفنگرى در حقيقت امام حسين عليه السلام و نقش الهى‌