فراوانى مى‌نمايند تا عقايد اسلامى را- به خاطر نفع شخصى و به اين دليل كه شيوه پدرانشان اين گونه بوده- وارونه جلوه دهند، ولو اينكه اصول اوّليه كه بر آن اتّفاق شده زير سئوال برود. خطرناكتر و هولناكتر از آن اين است كه برخى با اين پندار كه در رديف دوستداران حضرت زهرا عليها السلام و اهل‌بيت عليهم السلام هستند با آگاه نبودن به علم حديث و تفسير وآشنايى نداشتن به علم لغت و بلاغت كه موضوع اصلى شكل و صورت روايات است برخى احاديث را كوتاه و يا نابود مى‌كنند.

خداوند متعال تأكيد مى‌كند: «كسى كه كافر شده، اعمالش همچون سرابى است در يك كوير كه انسان تشنه از دور آن را آب مى‌پندارد؛ امّا هنگامى كه به طرف آن مى‌آيد چيزى نمى‌يابد، و خدا را نزد آن مى‌يابد كه حساب او به طور كامل مى‌دهد؛ و خداوند سريع الحساب است.» اعتقاد استوار اساس عمل صالح است، و بدون آن عمل هرچند از نظر ظاهرى و زيبا و نيكو باشد چون سرابى است كه حقيقت نداشته، باطل و گمراهى را در پى‌دارد. خيال زمينه‌اى مهمّ براى فريب انسان مى‌باشد كه به ناگاه ما را با سرنوشت رقم خورده‌اش روبرو مى‌كند، و دراين حالت انسان خداوند را ملاقات مى‌كند در حالى كه هيچ توشه حقيقى نيكويى را در دست ندارد.

و چه ذلّت و حقارتى بدتر از اينكه انسان عمرى را براساس دروغ تاريخى بزرگى زندگى كند و سرانجام كارش جز جهنّم نباشد. به راستى اين سرنوشت چه بدفرجامى است! اگر انسان آهسته حركت كند و در آخرت به هدف خود برسد بهتر از آن است كه در مسير گمراهى از باد نيز پيشى گرفته و زمان را پشت سرگذارد و نيز بهتر از آن است كه به آن چه كه دوست ندارد دست يابد، دراين رابطه روايتى از