مى‌كند و ماه مى‌درخشد، و اگر بركت محمّد و آل او نبود هر آينه زمين اهل خود را فرو مى‌برد، همانا ايشان دربهاى ورود به رحمت الهى هستند.

ايشان بندگانى شايسته‌اند

خداوند بلند مرتبه با عرضه كردن وقايع معيّن و يا قصّه‌هاى تاريخى در خلال آيات قرآن مى‌خواهد ما را با عبرتهاى اين وقايع و داستانها آشنا سازد، و شايد عبرت اين آيات در بر حذر داشتن مردم از اين خيال كه پيامبر و اهل‌بيتش عليهم السلام وجودى مستقلّ از پروردگار دارند و مانند ربّ النوعهايى كوچك- العياذ باللَّه- هستند، باشد. آنها به سهم خود بيشتر از ديگران تسبيح خدا را مى‌گفتند، و اگر جهل و غفلت دو امر طبيعى براى انسان محسوب شود، خداوند پس از اشاره به عظمت اين خانه‌ها و يگانه بودن آنها در تاريخ در كتاب شريف خود يعنى قرآن مى‌فرمايد: (و نام خداوند در آنها برده مى‌شود، و صبح و شام در آنها تسبيح او مى‌گويند* مردانى كه نه تجارت و نه معامله‌اى آنان را از ياد خدا و بر پاداشتن نماز و اداى زكات غافل نمى‌كند؛ آنها از روزى مى‌ترسند كه در آن، دلها و چشمها زيرورو شود).

و اين معادله‌اى ثابت شده است؛ اگر انسان از اموال تهى باشد به آرامى مى‌خوابد زيرا چيزى براى به سرقت رفتن وجود ندارد، امّا در غير اين صورت او به راحتى نمى‌تواند پلكهايش را بر بندد، همچنين اگر رحمت خداوند بر انسان افزون گردد ترس از كم شدن و آرزوى بيشتر شدن رحمت الهى از جانب وى (انسان) زيادتر مى‌شود.