«نماز را براى ذكر من بپادار.»

با ياد او است كه جانها صيقل يافته، اوج مى‌گيرند و به‌طرف ملكوت بالا مى‌روند.

(إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى‌ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ) [1].

«و از هر كار زشت و منكرى باز داشته مى‌شود.»

انسان خردمند داراى قدرتى است كه به‌وسيله آن مى‌تواند جايگاه خويش را در عرصه‌هاى مختلف زندگى مشخص كند ودامنه ضعف و قوّت‌ايمان خود رابشناسد، وسيله سنجش اين امور نماز او مى‌باشد، پاكى واحساس فروتنى و تواضع نسبت به خداوند در هنگام نماز نويد بخش سلامتى ايمان انسان است، آمادگى براى نماز با قلبى سرشار از شور و شوق در هنگام شنيدن «حىّ على الصلاة» مؤذّن نشانه‌اى است براى شناخت نيروى ايمان و راه‌يابى آن به‌قلب انسان. عكس اين موضوع نيز صحيح است، عدم نشاط در لبّيك گفتن به نداى پروردگار علامتى‌است بر راه نيافتن‌ايمان در روح. همچنين از نشانه‌هاى سستى ايمان و عدم نفوذ آن در وجود انسان، اداى نماز تنها به‌عنوان يك وظيفه كه انسان مجبور به آن است، مى‌باشد، سجده و ركوع بدون فروتنى وتواضع مانندنماز آن‌اعرابى است كه درمسجد نماز مى‌خواند و پيامبر و يارانش تماشاگر او بودند، پيامبر صلى الله عليه و آله در حالى كه از نماز خواندن آن مرد عرب متعجب شده بود، فرمود: «مانند نوك زدن كلاغ‌

[1] - سوره عنكبوت، آيه 45.