على عليه السلام، امام حسين عليه السلام و امام سجّاد عليه السلام درخششى خاص دارد، براى تمامى پيروانش بيان مى‌كند.

حضرت زهرا عليها السلام در حالى كه از فقدان پدر بزرگوارش دل شكسته و غمگين است- با مردانى رويارو مى‌شود كه حرمتش را شكستند، حقّش را تصاحب كردند و ياريش ننمودند- در مسجد پدرش خطبه غرّاء و بى‌نقص خود كه به (خطبه فدكيّه) معروف است را مى‌خواند، اين خطبه با توجه به كلمات تشكيل دهنده آن كه داراى روانى در روش و گستردگى در معنى مى‌باشد، چكيده‌اى است از انديشه اسلامى و معارف الهى.

موضوع اين خطبه كه شرح فلسفه آفرينش، حكمت خلق انسان، حكمت قوانين الهى، وضعيت اجتماعى پيش از بعثت حضرت رسول صلى الله عليه و آله، مقارن با بعثت و پس از آن مى‌باشد، كارشناسان را در يافتن مفاهيم و نكات مهم آن، دچار مشكل كرده است.

شايد ذكر اين موضوع دور از حقيقت نباشد كه در جلسه‌هاى بسيارى كه با دانشمندان و سخنرانهاى مذهبى شهر تهران داشتيم با بحث و بررسى گسترده و عميق و صرف ساعتهاى بيشمار و شبهاى زياد نتوانستيم بيش‌از مقدار كمى كه از يك دهم خطبه حضرت زهرا عليها السلام هم فراتر نمى‌رود، تفسير كنيم، همان خطبه بى‌نقصى كه حضرت زينب عليها السلام در سنّ شش سالگى آن را روايت كرد، و شايد يكى از چيزهايى كه مايه فخر و مباهات و آرامش يافتن، دراين عصر مى‌باشد، اين است كه مى‌بينيم يكى از فقها و مراجع بزرگ كتابى‌