مخلص مى‌گردد.

وهنگاميكه‌انسان خود را از تمامى‌رسوبات ماديت وجاهليت رهايى بخشيد، آن زمان شخصيت وى در عصر وزمان ويك نسل نمى‌گنجد.

انسانيت‌

، و عشق على‌

بدين سبب امام على عليه السلام را مورد احترام و قدردانى قرار مى‌دهيم وبه فرزندان خود عشق على را مى‌آموزيم ودر شبهاى شهادت آن حضرت به سوگوارى مى‌نشينيم واين عزادارى به آن سبب نيست كه اسم او على ويا فرزند ابى طالب است- هر چند او با داشتن پدرى مورد احترام است- ولى احترام ما به آن شخصيت به اين دليل است كه خود را فداى حقيقت ومظلومين ومستضعفين نمود وچون راهى كه او انتخاب نموده وخود را فداى آن ارزشها كرد، راه الهى ومقدس بود ومستضعفين به آن نياز مبرم داشتند.

زمانى كه براى مظلوميت او عزادارى مى‌كنيم در واقع گريستن ما بخاطر آن محرومين است كه زير پاى خشن جاهليت لگدمال شده بودند، گريه مى‌كنيم در حاليكه فريادها وناله‌ها برخاسته از حلقوم يتيمان وبيوه زنان در گوش ما طنين انداز است.

براى على عليه السلام از آن جهت زارى مى‌كنيم كه اندوه وشكنجه زندانيان مرد وزن در سياه‌چالهاى حكومتهاى ستمگر، قلب ما را مى‌فشارد.