حضرت مقايسه كند، در آن حال دچار شگفتى مى‌شود كه او با شخصيتى همانند على عليه السلام چقدر فاصله دارد وزمانى از اين شگفتى بيرون مى‌آيد كه در برابر اين شخصيت نمونه وانسان كامل سر تعظيم فرود آورده وخاضعانه بگويد: «مادر وپدرم فدايت، روح وجانم فدايت، اى سرور، اى مُقتدا» وبدين سان- اكنون در واقعيت- در آغاز راه است كه براى رهايى از نفس حقير وكوچك خود كارى را انجام داده است وبراى ذوب شدن ميله‌هاى قفس زندان نفس وخروج از دهليز تاريك وتنگ آن براى خويشتن، حركتى مجددانه نموده وبه قلمرو نور وحقيقت- كه ولايت كليد ودرب آن است- هدايت مى‌شود.

ولايت، جوهر رسالت الهى‌

بدرستيكه «ولايت» جوهر اصلى ومحور اساسى تمامى رسالتهاى آسمانى است وشايد يكى از تجليات آن وجود تمامى پيامبران، فرستادگان درستكار، صالحان واولياء باشند، آنان بشر بوده كه خداوند براى اشاعه دين ورسالت خود برگزيده وخليفه بر بندگانش انتخاب نموده است حال چه بشريت بپذيرد ويا خير، زيرا بر آنان واجب است كه با فروتنى از آنان پيروى كرده واوامر آنان را اطاعت نمايند وهمچنان از سيره وراه ورسم زندگى ايشان پيروى كنند. خداوند در سوره احزاب مى‌فرمايد:

(لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ)