عدالتش دلالت مى‌كند، خالى نماند». [1]

يكى از ابعاد علم امام عليه السلام، الهام خدا به اوست بر حسب آنچه كه حكمت بالغه‌اش اقتضا مى‌كند كه خود فرمود:

(إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ) [2]

«و در اين البته نشانه‌هايى است براى هوشمندان.»

بدين سان امام به لطف الهام خداوند، زبانهاى گوناگون را مى‌دانست و در اين باره روايات به حدّ استفاضه رسيده است. از جمله آنكه از على بن مهزيار روايت كرده‌اند كه گفت: خدمتكار خود را كه اهل «مقلابيه» بود، نزد امام هادى عليه السلام فرستادم. خدمتكار شگفت زده بازگشت از او پرسيدم: فرزند، تو را چه مى‌شود؟ پاسخ داد: چگونه شگفت زده نباشم كه او (امام هادى) پيوسته با من به زبان ما تكلّم فرمود آن چنانكه گويى يكى از ماست. من خيال كردم او بين مقلابيها زيسته است. [3]

در اين باره روايتهاى ديگرى نيز وارد شده. مبنى بر آنكه امامان عليهم السلام به ديگر زبانها نظير فارسى و تركى و همانند آنها آشنائى داشته‌اند و به آموزش و الهام الهى مردم را از حوادثى كه در آينده انتظارشان را مى‌كشيد، آگهى مى‌دادند چنانكه در ارتباط با مرگ واثق، خليفه عبّاسى، اين امر به ثبوت رسيد.