رضا را قبول نداشت، نزد آن‌حضرت آمد و به قصد عيبجويى از آن‌حضرت گفت: آيا مى‌شود كه دو امام (در يك مقطع زمانى) با هم باشند؟

آن‌حضرت فرمود: نه مگر آنكه يكى از آن دو صامت (خاموش) باشد.

ابن قيام گفت: پس چطور براى تو صامتى نيست؟

امام فرمود: چرا، به خدا قسم خداوند براى من (فرزندى) قرار ميدهد كه حقّ و اهل آن را بدو استوار مى‌بخشد، و باطل و باطل خواهان را نيست و نابود مى‌كند. در آن هنگام حضرت رضا فرزندى نداشت امّا يك سال بعد از اين ماجرا امام جواد به دنيا آمد. [1]

سال 195 هجرى و ماه رجب بود. [2] شيعيان وفادار، مشتاقانه در انتظار ولادت فرزند امام رضا عليه السلام بودند. احاديث نيز آنان را از مقدم مبارك اين كودك خبر داده بود. آنها از رسول خدا صلى الله عليه و آله روايت مى‌كردند كه فرمود: «پدرم به قربان بهترين كنيزان اهل نوبه»

اين حديث به مادر امام جواد اشاره داشت.

شيعيان مى‌خواستند برهان فرقه واقفيه را كه شايعات و تبليغات بسيارى بر ضدّ امام رضا به راه انداخته بودند، درهم بكوبند.

آن شب مصادف با شب نوزدهم ماه مبارك رمضان بود كه از افق حقّ ماهى كه از خورشيد تابانتر و پرشكوهتر و والاتر بود، درخشيدن گرفت.

آرى او امام جواد عليه السلام بود.