و مكّه را پياده طى كرد. [1]

در باره علاقه وافر آن‌حضرت به نماز كه نور چشم مؤمنان و ساعت ديدار دو دوست با يكديگر است، حديث زير چنين مى‌گويد:

«روايت شده است كه امام موسى بن جعفر عليهما السلام نافله‌هاى شب را به جاى مى‌آورد و آنها را به نماز صبح متصل مى‌كرد و آنگاه تا طلوع آفتاب به تعقبيات مى‌پرداخت و سپس به سجده مى‌افتاد و تا نزديك زوال سر از سجده وستايش خداوند برنمى‌داشت. بسيار دعا مى‌كرد وپيوسته مى‌فرمود:

«اللَّهُمَّ إِنى اسْأَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ، وَالْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ». يكى ديگر از دعاهاى‌او اين بود كه مى‌گفت: «عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ».

از ترس خدا بسيار مى‌گريست تا آنجا كه محاسنش از اشك خيس مى‌شد. بيشتر از ديگر مردمان صله رحم به جاى مى‌آورد و فقراى مدينه را مورد تفقّد قرار مى‌داد. [2]

آرى تلاش و كوشش امام كاظم عليه السلام در پرستش پروردگارش و تضرع به درگاه او با نماز و دعا، او را به مقام ومرتبه والا و عظيمى رسانيد.

همين امر به او قدرت تحمّل بار سنگين رسالت را بخشيده بود تا آنجا كه در راه تبليغ و گسترش آن با تمام امكانات خود فداكارى كرد. در دل سياهچالهاى جباران، نماز، يگانه مونس و همدم او بود.