بدين ترتيب امام پيكر مرده فرزندش را به يكايك يارانش نشان داد تا اينكه به آخرين نفر در مجلس رسيد. همه حاضران نيز اعتراف مى‌كردند و مى‌گفتند: سرورم او مرده است. پس امام صادق فرمود: خدايا تو خود گواه باش. سپس دستور داد اسماعيل را غسل دهند و اورا حنوط وكفن كنند.

چون كار غسل و حنوط و كفن اسماعيل پايان پذيرفت امام صادق عليه السلام رو به مفضل كرد و فرمود: مفضل! چهره او را بنمايان. مفضل چنين كرد. امام از او پرسيد: آيا زنده است يا مرده؟ پاسخ داد: مرده. امام صادق فرمود: خداوندا بر ايشان شاهد باش. سپس اسماعيل را به طرف قبرش بردند و چون او را در قبر نهادند، امام فرمود: مفضل چهره او را بنمايان و از جمعى كه حاضر بودند، پرسيد: آيا زنده است يا مرده؟ همه پاسخ داديم: مرده است. پس آن‌حضرت فرمود: خدايا شاهد باش و شاهد باشند كه بزودى باطل گرايان به گمان و ترديد خواهند افتاد. (يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ) سپس به امام موسى عليه السلام اشاره كرد و ادامه داد، (وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ).

سپس به روى او خاك ريختند. امام صادق عليه السلام دو باره از ما پرسيد:

اين ميّت كفن شده حنوط شده مدفون در اين قبر كيست؟ گفتيم:

اسماعيل. فرمود: خداوندا شاهد باش. آنگاه دست فرزندش موسى را گرفت و فرمود: او حق است و حق با او و از اوست تا آنكه خداوند زمين و هر كس را كه در آن است، وارث شود. [1]