چون دوانيقى به حكومت رسيد از سخن امام باقر عليه السلام در شگفت شد. [1]

خصلتهاى پسنديده‌

خداوند هيچ بنده‌اى را براى عهده‌دار شدن مقام امامت بر نمى‌گزيند و او را حجّت آشكار خويش بر آفريدگانش قرار نمى‌دهد مگر آنكه خصلتهاى پسنديده در وجود او به كمال رسيده باشد و در خدا ترسى و اجلال او و نشان دادن اخلاص در بندگى كه در تمام گفتار و كردارش براى خدا الگو و نمونه باشد. پس جز به صواب سخن نمى‌گويد و جز كار نيك انجام نمى‌دهد.

اگر ما به نقل برخى از خصلتهاى پسنديده امام باقر يا خصال يكى از معصومين عليهم السلام مى‌پردازيم، براى آن است كه شواهد روشنى بياوريم تا ما را به وجود اين صفات رهنمون شود ما بر سر آن نيستيم كه تمام زندگى امام را در اين صفات خلاصه كنيم و يا فضيلتها و ويژگيهاى پسنديده و والاى او را گرد آوريم. هرگز، ما از پيش مى‌دانيم كه زندگى آنان تصويرى واقعى از قرآن كريم است و آنچه ما در باره آنان مى‌دانيم تمام ابعاد زندگى آنها را در بر نمى‌گيرد، زيرا معمولًا گوشه‌اى از ويژگيها و فضايل آنان توجّه مورخان را به خود جلب كرده است و آنان را واداشته تا در باره اين بُعد بيش از ابعاد ديگر بنويسند و از پرداختن به ديگر ابعاد در مقايسه با آن بُعد، دست نگه دارند. مثلًا آنان جنبه عبادت را در