پيشگفتار

الحمد للَّه، و صلّى اللَّه على محمّد و آله الطاهرين.

زندگى حضرت سجّاد زين‌العابدين عليه السلام را مى‌خوانم و مى‌كوشم تصويرى كامل از شخصيّت آن امام در ذهن خود ترسيم كنم. هنوز اين كار را به پايان نرسانده به ياد آياتى مى افتم كه در آنها سيماى بندگان صالح خداوند ترسيم شده است.

وقتى در اين آيات تدبّر مى‌كنيم، شيطان ما رابه وسوسه مى‌اندازد كه اين آيات درباره بشر سخن مى‌گويند يا در مورد فرشتگانى كه از پرتو نور قدرت خداوند آفريده شده‌اند؟ شايد اينان قهرمانان افسانه‌اى هستند؟ ولى از خداوند به دور است كه در سخنانش ذرّه‌اى مبالغه و گزافه‌گويى باشد، مگر نه اين كه مبالغه و دروغ باطل است و در كتاب خدا اصلًا جاى ندارد؟! پس حقيقت چيست؟ هنگامى كه قصص پيامبران و امامان را مى‌خوانيم كاملًا حقيقت را درمى‌يابيم، مى‌فهميم تمثيل اين صورت نورانى كه آيات از زندگانى بندگان نيك خداوند نمودار مى‌سازد حقيقت واقع است و ما به پيروى آنان در اين حقيقت فراخوانده شده‌ايم ... در اين امر به ويژه حكمت ولايت نهفته است چون خداوند ما را امر كرده است تا از طريق پيروى از اوليايش جوياى وسيله به سوى او شويم و از حضرتش خواستار هدايت شويم‌