امام عليه السلام پرسيد: «برترين اعمال چيست؟»

اعرابى گفت: ايمان به خدا.

حضرت سؤال كرد: «راه رهايى از نيستى و نابودى چيست؟»

اعراى گفت: اعتماد به خداوند.

امام حسين پرسيد: «زينت دهنده انسان چيست؟»

اعرابى گفت: علم همراه با حلم.

امام پرسيد: «اگر اين نشد؟»

اعرابى گفت: مال همراه با مروّت.

حضرت پرسيد: «اگر اين نشد؟»

اعرابى گفت: «فقر همراه با صبر».

حضرت پرسيد: «اگر اين نشد؟»

اعرابى گفت: در اين صورت صاعقه‌اى از آسمان بر او فرودآيد و بسوزاندش كه او سزاوار آن است.

آنگاه امام حسين عليه السلام خنديد و كيسه‌اى كه در آن هزار دينار بود، به او داد و انگشترى خود را كه نگين آن به دويست درهم مى‌ارزيد، بدو بخشيد وفرمود: «اى اعرابى اين طلا را به طلبكارانت بده و انگشترى را به مصرف خود برسان.»

اعرابى تمام آنها را گرفت و گفت: «خدا داناتر است كه رسالتش را در كجا نهد.» [1]