مدّت دراز و با وجود سختى اين حادثه شكيبايى را ترجيح دادم. آن‌حضرت در نهج البلاغه مى‌فرمايد:

«عمر خلافت را در جايى درشت و ناهموار قرار داد. زيرا او زبانى تند داشت و ملاقات با او رنج‌آور بود. لغزشهايش بسيار و پوزش خواهى‌اش نيز بى‌شمار بود. همراه آن مانند كسى بود كه بر اشترى سركش سوار شده بود كه اگر مهارش را سخت نگاه داشته رها نكند شتر پاره و مجروح شود و اگر مهار او را سست كند خود را به پرتگاه هلاكت بيفكند.

به خدا قسم مردم در زمان او گرفتار شدند و اشتباه كردند و در راه راست گام ننهادند و از حق دورى كردند. پس من با وجود درازى اين دوران و سختى اين حادثه شكيبايى اختيار كردم».

سپس على عليه السلام به شوراى شش نفرى كه از سوى خليفه دوّم تعيين شد، اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد:

چه كسى درباره برترى من نسبت به ابوبكر ترديد روا داشت كه اين امر مرا همتاى كسانى قرار داده كه يا همپايه ابوبكرند و يا از او پايين‌تر؟!

البته امام باتوجّه به حفظ مصلحت دين در آن اوضاع بدين كار تن داد و بنابر تعبير خود آن‌حضرت «همچون پرنده‌اى درميان فوج پرندگان شد كه هرجا آنان مى‌نشستند او هم فرود مى‌آمد و هرجا كه آنان پرواز مى‌كردند، او هم با آنان مى‌پريد».

امام در اين باره مى‌فرمايد:

«چون عمر هم درگذشت، كار خلافت را درميان جماعتى قرار داد كه‌