زبان آورد كه هيچ چيز را ثابت نكند يا عذر و بهانه‌اى را از ميان نبرد. او در زمان حياتش گاه گاه مى‌خواست به جانشينى‌اش اشاره كند. در بيمارى‌اش نيز خواست به اسم او تصريح كند امّا من از روى دلسوزى و حفظ اسلام مانع شدم. به خداى اين ساختمان (كعبه) سوگند كه اگر على به خلافت مى‌رسيد قريش هرگز به دور او جمع نمى‌شدند و اعراب از هر سو بر او هجوم مى‌آوردند. رسول خدا نيز دريافت كه من از آنچه در ضمير او مى‌گذشت آگاهم پس از گفتن باز ايستاد و خداوند نيز جز از امضاى آنچه محتوم بود، خوددارى ورزيد. [1]