علاوه بر اين، او توانست در طول اين سه سال مجاهدتى سنگين و سخت از خود نشان دهد و شايد اين نخستين ميدان پيكار و جهاد بود كه فرزند ابوطالب در آن شركت مى‌جُست.

البته پيش از اين امام به جهادى ديگر مشغول بود. امّا نه در چنين سطحى. داستان آن بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله هنگامى كه در خيابانهاى مكّه راه مى‌رفت، گروهى از كودكان شهر، به دستور بزرگترهاى خود، آن‌حضرت را با سنگ و سنگريزه مورد آزار قرار مى‌دادند. امّا پيامبر به كار آنان بى‌اعتنا بود چراكه على عليه السلام آن حضرت را همراهى مى‌كرد و اگر كسى نسبت به پيامبر بى‌ادبى روا مى‌داشت، او را مى‌گرفت و گوشمالى مى‌داد.

على عليه السلام از دوران كودكى، نيرومند و دلير بود. از اين رو در چشم همسالانش پر هيبت جلوه مى‌نمود. آنان وقتى او را دركنار پيامبر مى‌ديدند به خود مى‌گفتند: دست نگاه داريد كه «قضم» دركنار اوست. و قضم يعنى همان كسى كه بينى و گوشهايشان را درهم مى‌كوفت.