و ترس را از دلهايشان بزداى.

سپس امام عليه السلام به فرماندهان سپاهش نامه‌اى نوشت و در آن حد و مرزهاى حكومت خود را مشخص فرمود:

«آگاه باشيد كه حق شما بر من آن است كه رازى را از شما پنهان ندارم مگر در جنگ و كارى را بدون صلا حديد و راى شما انجام ندهم مگر در حُكم و حقّى را كه مربوط به شماست از جايگاهش به تعويق نيندازم و بدون تمام كردنش از آن دست برندارم و اينكه شما در اجراى حق نزد من يكسان باشيد». [1]

آن‌حضرت در حالى كه در اين جنگ به پيروزى دست يافته بود، به كوفه بازگشت. وى از رفتن به قصر الاماره خوددارى كرد و به جاى آن به خانه جعدة بن ابى هبيره مخزومى، فرزند خواهرش ام هانى رفت و درباره قصر الاماره فرمود: اين قصر هلاكت و رنج است مرا در آن فرودمياريد.

صفّين: فرازى حسّاس‌

فرا روى امام عليه السلام هر لحظه گردنه‌اى صعب العبور نمايان مى‌شد، و آن كس كه مى‌خواست عدالت را بر پاى دارد و احكام الهى را جارى سازد ناگزير مى‌بايست آنها را در نوردد.

معاوية بن ابى سفيان رهبر مرتدان جاهلى مَنش تمام كينه ورزان به‌