رويارو گرديد:

1- بقاياى دوران گذشته.

2- فرصت طلبان.

3- تندروها.

فرصت طلبان، همان كسانى هستند كه انقلاب را در روزهاى اوج يارى مى‌كنند و انتظار دارند كه خود رهبرى آن را به دست گيرند يا دست كم مطامع سياسى خود را با نام مشاركت در انقلاب بر آورده سازند. امّا اينان همين كه با هوشيارى و بيدارى رهبرى انقلاب رو به رو شوند، تغيير موضع داده با انقلاب به ستيز و مبارزه بر مى‌خيزند و البته در برابر آن تاب ايستادگى هم ندارند. در واقع نيروى اين گروه در مكر و نفاق آنان نهفته است. و چون مكر و نيرنگ و نفاق آنان بر ملا شود، فوراً سُست مى‌شوند و از ميدان مى گريزند.

طلحه و زبير و همفكران آنان در زمره اين گروه به حساب مى آيند.

اينان با خليفه سوّم به مبارزه برخاستند و خود را شايسته خلافت مى‌ديدند يا دست كم انتظار داشتند كه آنان هم بهره اى از خلافت ببرند. امّا چون گرايش مردم به امام را ديدند، موقتاً در برابر اين طوفان سر فرود آوردند و با وى دست بيعت دادند. حتّى آنان براى آنكه بعداً بتوانند از خلافت سهمى ببرند، اولين كسانى بودند كه در بيعت با على عليه السلام از ديگران سبقت گرفتند. امّا دريافتند كه امام با دست اندازى به ستم، خواهان گرفتن حق نيست و به آروزى طلحه و زبير مبنى بر گرفتن امارت كوفه‌