غيبت صغرى‌

پس از آنكه پيشوايان هدايت‌گر، طى گذشت دو قرن و نيم از عمر رسالت پس از پيامبر صلى الله عليه و آله احكام و شرايع دين را تبيين كرده بودند، و پس از آنكه برگزيدگان امّت از طريق جانشينان معصوم پيامبران، پرچم آنها را بر دوش گرفتند و ريشه‌هاى شناخت و معرفت الهى در جان هزاران هزار نفر استحكام پذيرفت، و از پسِ آنكه جريانِ مكتبى وظيفه انقلاب بر ضدّ ستم و طغيان را عهده‌دار گرديد و در برابر انحرافات اساسى در دين قد علم كرد، خداوند براى ولى اللَّه اعظم حضرت حجّت بن الحسن عليهما السلام غيبت صغرى را مقدّر فرمود. اين غيبت از سال‌ 260 ه تا سال‌ 329 ه به طول انجاميد. در طى اين مدّت عدّه‌اى به نام وكيل، پُل ارتباطى ميان امام و شيعيان بودند. اينان عبارتند از:

1- ابو عمرو عثمان بن سعيد. وى وكيل امام حسن عسكرى عليه السلام بود و پس از در گذشت آن بزرگوار نايب امام حجّت گرديد.

2- پس از وفات عثمان در سال‌ 266 ه، امام حجّت فرزند وى ابو جعفر محمّد بن عثمان را نايب خويش قرار داد. مدّت نيابت محمّد 38 سال بود.

3- پس از محمّد بن عثمان، حسين بن روح به نيابت رسيد. او كه از سال‌ 304 ه، بدين سمت منصوب شد براى مدّت‌ 22 سال از جانب امام به عنوان مرجع شيعيان عمل مى‌كرد.

4- پس از آنكه حسين بن روح‌، نداى پروردگارش را اجابت گفت. امام عليه السلام‌، على بن سمرى را به عنوان جانشين او تعيين كرد. على بن محمّد سه سال در اين منصب باقى ماند و چون وفاتش نزديك شد، از آن‌حضرت در باره كسى كه‌