و حقوقشان را ادا كنيد. زيرا هر كس از شما كه در ديانت خود پارسايى پيشه كرد و راست گفت و امانت‌دار بود و با مردم خوشرفتارى كرد و گفتند اين (فرد) يك شيعه است، من از اين امر شادمان مى‌شوم.

از خدا بپرهيزيد و زينتى باشيد براى ما و نه مايه زشتى و ننگ. هرگونه دوستى را براى ما جلب كنيد و هر زشتى را از ما بگردانيد. چون هر خوبى كه در باره ما گفته شود ما شايسته آنيم و هر بدى كه در باره ما گفته شود ما چنان نيستيم.

ما را در كتاب خدا حقّى است، ثابت و قرابتى كه با رسول خدا صلى الله عليه و آله داريم، و خداوند ما را پاك شمرده و احدى مدّعى اين (كرامت) نيست مگر دروغگو، خدا و مرگ را بسيار ياد آريد، و قرآن بخوانيد و بر پيامبر صلى الله عليه و آله بسيار درود فرستيد كه درود بر رسول خدا صلى الله عليه و آله ده حسنه دارد. آنچه را به شما توصيه كردم خوب به خاطر سپاريد، شما را به خدا مى‌سپارم و بر شما درود مى‌فرستم». [1]

ايمان مردم به رهبرى شاهد و حاضر در ميان آنها، بسى مشكلتر و گرانتر است از ايمان آوردن آنان به كسى كه از بين آنها رفته و رخت بر بسته است. زيرا آنها اگر به رهبر شاهد حاضر ايمان بياورند، از آنها مى‌خواهد كه از او پيروى كنند و تابع و مطيع دستوراتش باشند و فرمانبرى بسيار گران است بويژه وقتى كه ديدگاهها و منافع با يكديگر تناقض پيدا كنند. از اين رو شرايط توقف معروف به (وقف) نزد بسيارى از شيعيان، به هنگام وفات يك امام و جانشينى امامى ديگر پيدا مى‌شود. بسيارى از اين توقفها از جانب وكلايى بوده كه اموال و حقوق مردم در نزد آنها بوده است و طوفان رياست و شهوت قدرت آنان را به بازى گرفته است.

امام حسن عسكرى عليه السلام از ناحيه چنين افرادى، آزارهاى بسيارى متحمّل شد به طورى كه حتّى مى‌توان گفت آن حضرت بيش از امامان پيشين آزار ديد و رنج‌