قريش به گوش پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد و آن‌حضرت نقشه حركت خود به سوى مدينه را ترسيم كرد. طرح پيامبر صلى الله عليه و آله اين بود كه با استفاده از تاريكى شب، به غار ثور برود و سپس از طريق بيراهه به سوى مدينه حركت كند. امّا اجراى اين نقشه از يك جهت دشوار بود. زيرا اگر جنگجويان از فرار پيامبر در آغاز شب آگاهى مى‌يافتند، فوراً درصدد جستجوى آن‌حضرت در اطراف شهر مكّه، برمى‌آمدند و بى‌ترديد مى‌توانستند وى را دستگير كنند و چنانچه پيامبر را مى‌يافتند او را مى‌كشتند. از اين رو پيامبر تصميم گرفت با خواباندن شخصى به جاى خود در بسترش، كار را بر قريش مشتبه سازد. بدين گونه آنان نمى‌توانستند به زودى به حقيقت ماجرا پى‌برند و هنگامى كه حقيقت بر آنان كشف مى‌شد پيامبر از مكّه دور و يا در غار ثور مستقر شده بود.

امّا چه كسى خود را داوطلب كشته شدن در بستر مى‌كرد؟ مرگ در بستر همچون مرگ در ميدان نبرد نبود. ميدان نبرد، جاى ستيز و جنگاورى است، جايى است كه فرد مى‌كشد و كشته مى‌شود. امّا آن كه قرار است در بستر كشته شود، هرگز از خودش نبايد دفاع كند و يا اعصابش تحريك شود و دست به حركت بزند!

تنها يك مرد، آماده اجراى چنين وظيفه دشوارى است و او على فرزند ابوطالب است كه هرگز از اينكه مرگ به استقبالش آيد يا خود به استقبال مرگ رود، بيمناك نيست.

پيامبر صلى الله عليه و آله نزد او رفت و نقشه هجرت خويش را با او درميان گذاشت و او را به اجراى مأموريّت خطيرش فرمان داد. على عليه السلام، پس از آن كه از سلامت پيامبر صلى الله عليه و آله و نجات جان او از دست توطئه‌گران اطمينان حاصل كرد، گويى مژده سلطنت بر دنيا را شنيده باشد از اجراى اين مأموريّت استقبال كرد و بسيار از آن خشنود شد.