پس از آنچه در باره من گمان كردى، بيمناك مباش. [1]

بخشش و سخاوت امام‌

امام هادى عليه السلام از خاندانى است كه احسان عادت آنها و كرم و بزرگوارى، خوى ايشان است.

در تاريخ نوشته‌اند:

ابو عمرو عثمان بن سعيد و احمد بن اسحاق اشعرى و على بن جعفر همدانى بر امام هادى عليه السلام وارد شدند. احمد بن اسحاق از وامى كه بر عهده داشت زبان به شكايت گشود پس فرمود: اى ابو عمرو (وى وكيل امام بود) به احمد بن اسحاق‌ 30 هزار دينار و به على بن جعفر 30 هزار دينار عطا كن و خود نيز 30 هزار دينار بردار. راوى گويد اين معجزه‌اى است كه جز، شاهان آن را نتوانند انجام داد و ما نظير چنين بخشش را نشنيده‌ايم. [2]

ماجراى زير اوج ايثار امام هادى عليه السلام را بيان مى‌كند. آن‌حضرت براى رفع نياز يكى از پيروانش، از راهى شگفت آور دست به تلاش و كوشش زد. بگذاريد به تاريخ گوش بسپاريم كه اين ماجرا را با تمام عظمتى كه دارد براى ما نقل مى‌كند:

محمّد بن طلحه گفت: روزى امام هادى از سامرّاء بيرون آمد و براى انجام كار مهمى كه برايش پيش آمده بود، به روستايى رفت. مردى اعرابى آمد و سراغ آن‌حضرت را گرفت. به وى گفتند: امام به فلان جا رفته. اعرابى به دنبال امام بيرون شد و همين كه به آن‌حضرت رسيد از او پرسيد: چه كار دارى؟

اعرابى گفت: من يكى‌از اعراب كوفه‌ام و به ولايت جدّت على بن ابى‌طالب عليه السلام‌