ياران خود را به هجرت به سوى حبشه فرمان داد و جعفر، برادر على عليه السلام، را به فرماندهى آنان گماشت قيامتى در قريش برپا شد. قريشى كه دشمنى خود را به حساب نيرومندى و خوش فكرى خويش مى‌گذاشتند. آنان درمقابل اين تصميم پيامبر، روشى پيش گرفتند كه از آنچه درگذشته به كار مى‌بردند دشمنانه‌تر و سخت‌تر بود.

قريش درپى اين نظر كه بنى هاشم را از نظام حاكم اجتماعى طرد كنند، تصميم گرفتند آنان را در محاصره قرار دهند. امّا پيمان نامه‌اى كه در اين باره نوشته بودند، از ميان رفت.

براساس مفاد اين پيمان نامه هيچ كس اجازه نداشت، با پيامبر و ديگر فرزندان هاشم و در رأس آنان رئيس و سرورشان ابوطالب رفت و آمد و معامله كند.

ابوطالب خاندانش را در محلى- كه به شِعب ابوطالب معروف بود- جمع كرد و با تمام نيرو و توان از آنان حمايت نمود. اين خود فرصت مناسب و ارزشمندى بود براى امام على عليه السلام كه از سر چشمه فياض پيامبر سيراب گردد و از وى مكارم و فضايل و معارف والايى فرا بگيرد.

علاوه بر اين، او توانست در طول اين سه سال مجاهدتى سنگين و سخت از خود نشان دهد و شايد اين نخستين ميدان پيكار و جهاد بود كه فرزند ابوطالب در آن شركت مى‌جُست.

البته پيش از اين امام به جهادى ديگر مشغول بود. امّا نه در چنين سطحى. داستان آن بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله هنگامى كه در خيابانهاى مكّه راه مى‌رفت، گروهى از كودكان شهر، به دستور بزرگترهاى خود، آن‌حضرت را با سنگ و سنگريزه مورد آزار قرار مى‌دادند. امّا پيامبر به كار آنان بى‌اعتنا بود چراكه على عليه السلام آن حضرت را همراهى مى‌كرد و اگر كسى نسبت به پيامبر بى‌ادبى روا مى‌داشت، او را مى‌گرفت و گوشمالى مى‌داد.