نقطه عطف جنبش مكتبى‌

از هنگامى كه آدم ابو البشر عليه السلام به زمين فتنه‌ها و بلايا هبوط كرد، و تا زمان بر پايى قيامت، همواره ميان نيكان كه در جستجوى خشنودى خدايند و گمراهان كه از دسيسه‌هاى شيطان پيروى كردند، مبارزه و ستيز بر قرار بود و هست.

با اين حال زمين هيچ‌گاه و در هيچ برهه‌اى از وجود باقيماندگان تبار پيامبران و پيروانشان كه از فساد و تباهى در زمين جلوگيرى و حجّتِ خداى را بر مردمان، اقامه مى‌كرده‌اند، تهى نبوده است.

پروردگار سبحان در اشاره به همين حقيقت مى‌فرمايد:

فَلَوْلَا كَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِن قَبْلِكُمْ أُولُوا بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِي الْأَرْضِ‌ [1].

«پس چرا نبود از قرنهاى پيش از شما بازماندگانى كه از تباهكارى در زمين نهى كنند ...»

او مى‌فرمايد اين «بقيه صالحه»، پيامبران مرسل يا جانشينان پيامبر و يا علماى ربّانى بوده‌اند كه درفش دعوت به سوى خدا و قيام به فرمان او را به‌