فَقَالُوا أَبَشَراً مِنَّا وَاحِداً نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذاً لَفِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ [1].

«آيا بشرى را از ميان خويش پيروى كنيم، در اين صورت ما در گمراهى و آتشهايى هستيم.»

با خود گفتم: به خدا او ساحر است.

دو باره او به من روى كرد و گفت:

أَءُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِن بَيْنِنَا بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ [2].

«آيا از ميان ما، كتاب بر او نازل شد بلكه او دروغ پرداز و برترى جوست.»

راوى اين ماجرا گويد: من از اعتقاد باطل خود بازگشتم و به امامت ايمان آوردم و شهادت دادم كه او حجّت خداوند بر مردم است و به او اعتقاد پيدا كردم ...

شگفتى و تعجّبى كه قلب اين مرد را به خاطر كم سنّ و سالى امام جواد فرا گرفته بود به روشنى در اين دو آيه پاسخ گفته شده بود.

امام جواد در مدينه سكونت داشت. او جوان و كم سال بود و با اين وجود نزد خدا و خلق از ارج و احترامى خاص برخوردار بود. شيعه نيز در آن روزگار كه داراى جمعيّت و كثرت قابل اعتنايى بود، زمام امور خويش را در دست امام جواد قرار داد و او با تدبير خويش امور شيعه را به بهترين شكل اداره مى‌كرد تا آنجا كه گروهى از ياران پدر و جدّش گرد او را گرفتند.

در مدينه‌

امام پس از آغاز دوران امامت خود حدود 8 سال در مدينه اقامت كرد.