زندگى و رهبرى جواد الأئمّه‌

كودكى بر كُرسى امامت‌

امامت در باور شيعه وكسانى كه به آن عقيده دارند، با منطق ديگران متفاوت است. اين واژه در نزد شيعيان به معنى جانشينى مطلقِ امام از شخص پيامبر و علوم و معارف و تواناييها و شايستگيها و مسئوليّتهاى اوست. به تعبير ديگر امام تصوير كاملى از نبوّت است با يك تفاوت و آن اينكه به امام وحى نمى‌شود. امّا به پيامبر وحى مى‌شود. بنابر اين پيامبرى نمى‌توان يافت كه بدو وحى نشده باشد در حالى كه وحى از براى امام منتفى است.

نبوّت در منطق اسلام، در نوع خود شايستگى بى نظير و متمايز از ديگر صلاحيّتها و شايستگيهاى بشرى است. اين شايستگى، موهبتى است الهى كه به وسيله خدا به هر فردى كه خود برمى‌گزيند و وى را واسطه ميان خود و مردم قرار مى‌دهد تا وحى را از او دريافت كند و در ميان قومش منتشر سازد، عطا مى‌شود.

اگر اين نظريه را در مورد پيامبر درست و راست بدانيم، مى‌توان با همين معيار و با همين استدلال آن را در مورد امام نيز صادق دانست. بنابر اين چنانچه‌