«به خدا من همان بشرى هستم كه پيروى از من بر تو واجب است.

گفتم: از خدا و تو پوزش مى‌طلبم. فرمود: (اين خطا) براى تو آمرزيده شد». [1]

شجره طيبه‌

امام رضا عليه السلام از شجره پاكى بود كه خداوند آن را گرامى داشته و در آن براى امّت محمّد صلى الله عليه و آله بركت قرار داده و فرموده است:

ذُرِّيَّةً بَعْضُهَا مِن بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌ [2].

«نسلى برخى از برخى و خداوند شنوا و داناست.»

خداوند يحيى بن زكريا را به واسطه حكمت بالغه خود و نيز براى گراميداشت زكريا به پيامبرى برگزيد و حكم نبوّت را در ايّام كودكى‌اش به وى ارزانى داشت. همچنين مريم صديقه را به هنگامى كه مادرش او را در شكم خويش نذر خداوند كرد و براى خدا آزاد ساخت برگزيد و نيز عيسى پسر مريم را براى گراميداشت مادر صديقه‌اش به پيامبرى برانگيخت و عيسى در گاهواره لب به سخن گشود و گفت: من بنده خدايم و او مرا كتاب داد.

بنابراين چرا بايد شگفت‌زده شويم هنگامى كه خداوند به حكمت بالغه خويش و براى گراميداشت نزديك‌ترين مردمان در پيشگاه خود حضرت محمد صلى الله عليه و آله‌، دوازده پيشواى هدايتگر و فرخنده را از خانه او برگزيند؟!

مفضل بن عمر گويد: بر امام موسى بن جعفر عليه السلام وارد شدم. پسرش، على، در دامان او بود و حضرت او را مى‌بوسيد و زبانش را مى‌مكيد وبر شانه‌اش مى‌نشاند و به آغوشش مى‌فشرد و مى‌فرمود: