بود، خيالش آسوده مى‌شد اقدام به كشتن آن‌حضرت نمى‌كرد. افزون بر آنكه دستگاه حاكم، به آرامى و به تدريج، بسيارى از رهبران خاندان علوى را به قتل رساند.

مبارزه خاندان علوى‌

در اين برهه بيت علوى دوره بس دشوار و توانفرسايى را سپرى مى‌كرد، زيرا آنان در برابر جوّ اختناق و ارعاب نظام حاكم سر تسليم فرود نمى‌آوردند و در مقابل، روانه زندانهاى مخوف بنى عبّاس مى‌شدند و مورد شكنجه‌هاى گوناگون قرار مى‌گرفتند. بدين سان حاكمان بنى عبّاس بسيارى از علويّان را به شهادت رساندند.

اين امر خود نشانه‌اى است از نيرو و شوكت مبارزان مكتبى و دليلى است بر تهديد نظام حاكم از سوى ايشان. همچنين مى‌توان با اتكا بر اين دليل به عمق مصيبتها و فجايعى كه اين بيت پاك از ناحيه بنى عبّاس و در راه تحقّق رسالت و مكتب الهى متحمّل شدند، پى برد.

از اين روست كه مى‌بينيم تاكيد رسول خدا صلى الله عليه و آله بر اهتمام به اهل بيت وى و نيز قلمداد كردن آنها به عنوان وارثانش و محور اهل حق قرار دادن آنان و گفتن اين نكته كه «حكايت اهل بيت من همچون حكايت كشتى نوح است كه هر كس بر آن سوار شد نجات يافت و آنكه از آن عقب ماند غرق و نابود شد»، بدون دليل و بيهوده نبوده است!

داستان زير، برخى از اين دشواريهاى پياپى و بزرگى را كه بر خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله و فرزندان فاطمه و على عليهم السلام گذشته است، بخوبى بيان مى‌كند:

از عبيداللَّه بزاز نيشابورى كه فردى مُسن بود، روايت شده است كه گفت:

ميان من و حميد بن قحطبه طائى طوسى معامله‌اى بود. روزى براى ديدنش به‌