هجرت به مدينه‌

پيامبر صلى الله عليه و آله برنامه هجرت به مدينه را ترتيب داد. آن‌حضرت يارانش را يكى پس از ديگرى به دور از چشم قريش، به سوى مدينه رهسپار مى‌كرد.

وقتى كفار از اين حركت آگاه شدند، باخود گفتند: اگر مسلمانان در مدينه گرد آيند، پايگاه نيرومندى برضد ما ايجاد خواهند كرد و جان و مال ما را به شدّت تهديد خواهند نمود.

در جستجوى راه چاره‌اى برآمدند تا مسلمانان را از راه تشويق و دلجويى و يا تهديد از هجرت به مدينه بازدارند. امّا مسلمانان با استفاده از تاريكى شب از چنگال قريش مى‌گريختند. كفار با خود مى‌گفتند: «محمد هنوز در چنگ ماست و چيزى مانع از دسترسى ما به او نيست. اگر او بتواند به مدينه هجرت كند و يارانش را به دور خود گرد آورد كشتن او براى ما بسيار مشكل خواهد شد». بنابراين در «دار الندوة» گرد آمدند و درباره اين مسأله به مشورت پرداختند. در نهايت تصميم گرفتند از هر قبيله يك نفر داوطلب شود و سپس همگى به يكباره بر پيامبر يورش برند و او را بكشند و خون او را به گردن همه قبايل عرب اندازند و بدينوسيله آن را پايمال كنند. در اين صورت بنى هاشم هم‌