را محرم اسرار خود دانستند و در مسايل مهم خويش با وى به مشورت نشستند. محمّد در ميان آنان به فردى امين، راستگو و دانا مشهور بود. درباره كفيل وى، ابوطالب، نيز بايد بدانيم كه پيامبر نسبت به او وفادار بود و در حقّ او نيكى مى‌كرد. ابوطالب مردى تنگدست و عيالمند بود. از آنجا كه وى مسئوليّت سنگين رياست بنى هاشم را برعهده داشت پيش از هر چيز به مال نيازمند بود و با اين حال درآمد اندكى داشت. به اين سبب پيامبر از اوان كودكى در اين انديشه بود كه كارى انتخاب كند تا اندكى از بار سنگين مسئوليّت كفالت ابوطالب بكاهد. از اين رو به شبانى روى آورد كارى كه در شأن كودكان عرب در مكّه بود.

با اين تفاوت كه وى با اين كار شايستگيهاى لازم را براى به دوش گرفتن بار سنگين رسالت را نيز كسب مى‌كرد. چراكه خداوند هيچ پيامبرى را به رسالت برنيانگيخت مگر آنكه روزگارى از زندگى‌اش را به شبانى پرداخته بود.

ازدواج فرخنده‌

روزها گذشت. پيامبر جوانى برومند شد و پيشه شبانى شايسته كسى به سن و سال او نبود. از اين رو به بازرگانى روى آورد. او نيز مانند ديگر تجّار مكّه كه مالى از خديجه، زن ثروتمند مكى، مى‌گرفتند و با آن به تجارت مى‌پرداختند و سود حاصل از آن را ميان خود و خديجه تقسيم مى‌كردند، مالى از خديجه گرفت و به تجارت پرداخت.

هنگامى كه محمد صلى الله عليه و آله با مال خديجه به تجارت روى آورد، كاروان تجارى او موفق‌ترين كاروانهايى شد كه تا آن وقت با مال خديجه تجارت كرده بودند.

در اين سفرهاى تجارى، معجزات فراوانى از پيامبر صادر شده بود كه چون آنها را براى خديجه بازگو كردند، وى به ازدواج با محمّد تمايل فراوان پيدا كرد.

پيامبر پيشنهاد خديجه را پذيرفت و عمويش، ابوطالب نيز با اين پيوند