حق نخواهد بود. شايد اين واژه قرآنى: «الايمان بآيات اللَّه» در برابر «الكفر بآيات اللَّه» اين حقيقت را روشن كند، زيرا قرآن كريم هر حقيقتى را آيه‌اى از آيات الهى مى‌شمارد. پس ايمان به اين آيات يعنى ايمان به همه حقايق، و هنگامى كه قرآن به جاى حق واژه (آيات اللَّه) را به ميان مى‌آورد، در حقيقت از جز خداوند سبحان صفت ذاتيّت را سلب كرده است تا اين بيان، مفهومى از مفاهيم شرك به خدا را در برنداشته باشد. خداوند مى‌فرمايد:

وَمَا تَأْتِيهِم مِنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ* فَقَدْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَسَوْفَ يَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِءُونَ‌ [1].

«و هيچ آيه‌اى از آيات پروردگارشان براى آنان نمى‌آيد، مگر اينكه از آن رويگردان مى‌شوند. آنان، حق را هنگامى كه سراغشان آمد، تكذيب كردند، ولى بزودى خبر آنچه را به باد مسخره مى‌گرفتند، به آنان مى‌رسد؛ (و از نتايج كار خود، آگاه مى‌شوند).»

دراين آيه پيوند ميان آيات خدا و حق را مى‌يابيم. براساس آنچه در قرآن آمده آيات خدا به هر آفريده‌اى اطلاق مى‌شود.

بدين ترتيب ايمان بتدريج از حقايق زير، گذر مى‌كند تا به كمال رسد:

اوّل- ايمان به خداوند سبحان كه خالق و مدبّر است.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ ... [2].

«آيا نديده‌اى كه خداوند، آسمانها و زمين را به حق آفريده است ...»

هذَا خَلْقُ اللَّهِ فَأَرُونِي مَاذَا خَلَقَ الَّذِينَ مِن دُونِهِ ... [3].

«اين آفرينش خداوندى است، به من نشان دهيد جز او چه آفريده‌اند ...»

دوم- ايمان به حقايق مشهود و آشكار به اين اعتبار كه آيات الهى هستند. خداوند مى‌فرمايد: