درونش ستيز با خالق را نشانده باشد، خويش را نمى‌نمايانَد، امّا آن بهره مندى كه اين شناخت را در مى‌يابد و خداوند قلب او را آكنده به نور ايمان مى‌كند، همان كسى است كه در برابر خدا خضوع مى‌ورزد و به درگاه كبريايى‌اش فروتنى مى‌ورزد و در فكر رسيدن به درجه خداوندى، ستيز در مقام كبريايى و قدس اونيست و خداوند قدّوس، سُبّوح و منزّه است و بزرگتر از آن است كه توصيف شود.

بداء [1]، تجلّى اراده خداوندى‌

از نظر لغوى مفهوم كلمه «بداء» به معناى پديد آوردن و انشاء است نَه ظهور، پس «بداء» يعنى پديد آوردن پس از پديد آوردن و اراده پس از اراده است، مثلًا، در برخى موارد خداوند سبحان وقوع رويداد خاصى را به وجود شرايطى خاص موكول مى‌كند، چنانكه در مورد نسخ برخى از آيات قرآن كريم اتفاق افتاد، كه آن آيات براى شرايط مشخصى بر پيامبر گرامى نازل شد و پس از تغيير اين شرايط، خداوند آيه مربوطه را نسخ كرد. خداوند مى‌فرمايد:

مَا نَنَسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنْسِهَا نَأْتِ بِخَيْرٍ مِنْهَا أَوْ مِثْلِهَا... [2].

«اگر آيه‌اى را منسوخ يا ترك كنيم بهتر از آن يا همانند آن را مى‌آوريم...»

يعنى بهتر و يا مانند آيه نسخ شده، كه با شرايط خاص و واقعيت زندگى شما مناسبت داشته باشد، نازل مى‌كنيم.

و نيز خداوند مى‌فرمايد: