وَفَاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ* وَلَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ* وَحُورٌ عِينٌ* كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ‌ [1].

«و ميوه از آنچه بر مى‌گزينند، و گوشت پرنده از آنچه اشتها داشته باشند، و حورالعين سيه چشم همچون مرواريد در صدف.»

تمامى اينها در مقايسه با نعمت بزرگ شناخت خداوندى و مناجات با او اندك و ناچيز به نظر مى‌رسند و همه نعمتهاى مادّى در برابر ديدگان مؤمنى كه با بينش ايمان خود نور الهى را مى‌بيند از هم فرو پاشيده مى‌شود. مؤمنى كه به ديدار پروردگارش عادت كرده است، به مقام قرب، مناجات و سخن گفتن قلبى با خدا رسيده است، تمامى اين دنيا و حتّى بهشت با هر آنچه دارد در برابر رسيدن به شناخت خداوند سبحان، پريده رنگ مى‌نمايد و لذا خداى را مى‌پرستد ولى نَه از سر ترس از آتش و نَه از سر طمع به بهشتِ او، بل از اين روى كه او را شايسته عبادت مى‌داند.

پاكى، شرط نزديكى به خداوند

رسيدن به مقام شناخت قرآن كريم و درك مفاهيم آن، از مراتب قرب الهى است، زيرا قرآن، نور و كلام خداست و آيات آن معراجى است كه آدمى در پرتو آن به سوى خداوندش اوج مى‌گيرد:

الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولئِكَ الَّذِينَ هَدَا هُمُ اللَّهُ وَ أُولئِكَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبَابِ‌ [2].

«آنها كه به سخن گوش فرا مى‌دهند و از بهترين آن پيروى مى‌كنند، ايشان همان كسانى هستند كه خدا هدايتشان كرده و اينان همان خردمندانند.»

آن كسى كه خداوند متعال اورا هدايت مى‌كند وتوفيق درك قرآن بدو مى‌بخشد، انسان پاك و طاهر است: