«صادقان همان ائمّه هستند و صدّيقان، فرمانبران ايشان. [1]»

اطاعت‌

، دليل ولايت:

1- فرمانبرى از خدا، رسول و اولوالامر از حقيقتهاى ايمان است كه ركن ولايت و محور نظام اجتماعى آن تلقّى مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَوَلَّوْا عَنْهُ وَأَنْتُمْ تَسْمَعُونَ‌ [2].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد و در حالى كه سخن او را مى‌شنويد از او روى بر مگردانيد.»

سياق اين آيه پيوند ميان ايمان و فرمانبرىِ آگاهانه را روشن مى‌كند و فرمانبرى آگاهانه آن است كه در آن فرمانبران سخن را مى‌شنوند و پيرامون آن تعقّل مى‌كنند و از آيات الهى روى بر نمى‌تابند و به او پاسخ مى‌دهند و با وجدان خود، حقايق را باز مى‌شناسند.

2- خداوند مى‌فرمايد:

وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ‌ [3].

«از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد، و با يكديگر به نزاع برمخيزيد كه ناتوان شويد و مهابت و قوّت شما برود. صبر پيشه گيريد كه خدا همراه صابران است.»

3- آنگاه سياق قرآنى ارزش ديگرى را آشكار مى‌كند كه عبارت است از: ارزش فرمانبرى از خدا و پيامبرش، كه از يك سو با ايمان و از سوى ديگر با ارزش وحدت پيوسته است، همان ارزشى كه بايد آن را نتيجه ايمان دانست، زيرا اطاعت، ثمره شناخت خدا و ايمان بدو و شناخت پيامبر و ايمان بدوست.