به خدا پناه مى‌برد بايد از گمراهيهاى ناشى از فتنه به خداوند پناه جويد. خداوند مى‌فرمايد: وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ. [1]»

چهارم- پناه بردن از انگيزشهاى شياطين:

الف- گاهى شيطان، انسان را برمى‌انگيزد و افكار منحرف را براى گمراه كردن او بر انديشه او مى‌افكند و دراين هنگام است كه مؤمن جز پناه بردن به خدا و توكّل بدو چاره‌اى نمى‌يابد. يك مؤمن بايد حتّى قبل‌از اين انگيزشها با ذكر خداوند و توكّل بر او به او پناه برد.

خداوند مى‌فرمايد:

وَقُل رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ‌ [2].

«بگو: اى پروردگار من! از وسوسه‌هاى شيطان به تو پناه مى‌آورم.»

ب- مؤمن به شيطان، مهلت نمى‌دهد كه او را بر انگيزاند، بلكه راههاى نفوذ به قلب خويش را به روى او مى‌بندد و اين كار با ذكر خدا و پناه بردن به خدا، شدنى است. پس به مجرّد آن كه گامهاى شيطان را در دل خود، احساس كند با ذكر الهى او را به عقب مى‌راند.

خداوند مى‌فرمايد:

وَأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَن يَحْضُرُونِ‌ [3].

«و از اين كه آنان نزد من حاضر شوند- اى پروردگار من- به تو پناه مى‌برم.»

پ- بدين ترتيب است كه خداوند به ما دستور مى‌دهد تا از شرّ وسوسه‌هاى خنّاس بدو پناه بريم؛ خنّاسى كه گاهى در صورت مردمى ظاهر مى‌شود كه افكار باطل را به‌دلها مى‌دمند وخرافه‌هاى شيطانى را در دل‌مردم، مى‌پراكنند. خداوند مى‌فرمايد:

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ* مَلِكِ النَّاسِ* إِلهِ النَّاسِ* مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ* الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ* مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ‌ [4].