«كسانى كه پرهيزكارى مى‌كنند چون از شيطان وسوسه‌اى به آنها برسد، خدا را ياد مى‌كنند، و در دم بصيرت يابند.»

ما از اين فرموده پروردگار: تَذَكَّرُوا الهام مى‌گيريم كه گوهر پناه بردن به خدا يادآورى اسماء ونعمتها، و پاداش و عقاب پروردگار و قدرت او در عقب زدن شيطان است و در نتيجه توكّل بر او در رويارويى با شيطان است، و گاهى پناه بردن به خدا مستلزم زارى و دلبستگى به او در سجود و ركوع است، چنان كه اين را از آيه‌ 37 سوره فصّلت درمى‌يابيم.

امّا درباره چگونگىِ پناه بردن به خدا در حديثى از هارون بن خارجه به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است: از امام عليه السلام درباره دعا و بالا بردن دو دست پرسيدم و امام در پاسخ فرمود:

«اين چهار شكل دارد يا براى پناه بردن به خداست كه دو كف خود را رو به قبله مى‌گيرى، و يا دعا براى رزق است كه دو كف خود را باز مى‌كنى و آن دو را رو به سوى آسمان مى‌كشى و يا براى دلبستگى به خداست كه با انگشت سبابه خود اشاره مى‌كنى و يا براى توسّل است كه دو دست خود را بالاى سرت مى‌برى كه اين خود، نشانه زارى به درگاه پروردگار است. [1]»

دوم- پناه بردن هنگام تلاوت قرآن:

خداوند مى‌فرمايد:

فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ* إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ‌ [2].

«و چون قرآن بخوانى از شيطان رجيم به خدا پناه ببر شيطان را بر كسانى كه ايمان آورده‌اند و بر خدا توكّل مى‌كنند تسلّطى نيست.»

پناه بردن به خدا يعنى آنكه انسان احساس كند در محضر خداوند است و خداوند