خداوند مى‌فرمايد:

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى‌* وَلكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى‌ [1].

«نه تصديق كرده و نه نماز گزارده است* امّا تكذيب كرده و اعراض كرده است.»

پ- گاهى اندك اندك، اين خود به جلوگيرى از راه خدا و بازداشتن مؤمنان از نماز، كشانده مى‌شود. خداوند مى‌فرمايد:

أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى‌* عَبْداً إِذَا صَلَّى‌ [2].

«آيا ديدى آن كس را كه منع مى‌كند* بنده‌اى را كه نماز مى‌خواند.»

ت- سرانجام همه اينها آنگاه كه به حسرت، خود اعتراف مى‌كنند كه نماز را ترك كردند و با اين كار هر نيكوكارى و نيكى را كنار نهادند آتشى شعله‌ور خواهد بود. خداوند مى‌فرمايد:

كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ* إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ* فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءَلُونَ* عَنِ الْمُجْرِمِينَ* مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ* قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ* وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ* وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضينَ* وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ‌ [3].

«هر كس در گرو كارى است كه كرده است* مگر اهل سعادت* كه در بهشتها نشسته‌اند و مى‌پرسند* از گناهكاران:* كه چه چيز شما را به جهنّم كشانيد؟* مى‌گويند: ما از نمازگزاران نبوديم* و به مسكينان طعام نمى‌داديم* و با آنان كه سخن باطل مى‌گفتند هم‌آواز مى‌شديم* و روز قيامت را دروغ مى‌انگاشتيم.»