صبر دعوت مى‌كند (بر خلاف منافق كه در ميان اطرافيان خود ترس و وحشت را دامن مى‌زند) چنانكه مؤمن به مرحمت و مهربانى فرامى‌خواند. خداوند مى‌فرمايد:

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ* أُولئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ [1].

«تا از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر و بخشايش سفارش كرده‌اند* اينان اهل سعادتند.»

4- از ديگر نشانه‌هاى مؤمنان اطمينان به خداست، پس نه هراسى بر ايشان است و نه غمگين مى‌شوند، زيرا به خدا ايمان آورده‌اند و تقواى او را در پيش گرفته‌اند- و خداوند كسى را كه بدو ايمان آورَد حمايت مى‌كند- تقواى آنها سپرى است در برابر بديها و عوامل هلاكت. خداوند مى‌فرمايد:

أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَاخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ* الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ‌ [2].

«آگاه باشيد كه بر دوستان خدا بيمى نيست و غمگين نمى‌شوند* كسانى كه ايمان آوردند و پرهيزكارى مى‌كردند.»

5- از ديگر صفات مؤمنان اين است كه بر زمين، جامعه‌اى خدايى تشكيل مى‌دهند كه اعضاى آن دوستدار يكديگر هستند (و اخوت ايمانى دژى استوار پيرامون آنها كشيده است). آنها ارزشهاى ايمانى را در ميان خود با سفارش كردن يكديگر بدان در پرتوى امر به معروف و نهى از منكر، پاس مى‌دارند. آنها نماز برپا مى‌كنند وزكات مى‌پردازند و از رهبرى الهى خود فرمان مى‌برند. خداوند مى‌فرمايد:

وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضَهُمْ أَولِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَيُطِيعُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُولئِكَ سَيَرْحَمُهُمْ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ‌ [3].