محورى به سوى نور حقانيّت، هدايت مى‌كند. (شناخت خدا، ذكر، آيات و احكام او) و بدين ترتيب ايمان در توكّل به خدا، نماز به پيشگاه او و انفاق به بندگانش تجلّى پيدا مى‌كند.

بدين ترتيب حقايق ايمان با نماز، كمال مى‌يابند.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

«هركه وضوى صحيح بگيرد و نمازش را نيكو به جاى آورد و زكاتش را بپردازد و خشم خويش را فروگيرد و زبانش را باز دارد و براى گناهش طلب آمرزش كند و خيرخواه اهل‌بيت پيامبرش باشد، حقايق ايمان را به كمال رسانيده است و درهاى بهشت به روى او گشاده خواهد شد. [1]»

«نماز» همان پيوند ميان «دل بنده و نور الهى»، و همچنين «معراج مؤمن» به سوى «عرش الهى» است.

از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«اگر نمازگزار مى‌دانست كه جلال خدا چقدر او را فراگرفته، سر برداشتن از سجده را خوش نمى‌داشت. [2]»

«نماز» نماد «پرستش» انسان در برابر خدا و «تسليم» او در برابر همه اوامر و زمينه‌هاى زندگى است.

لذا «نماز» نخستين چيزى از «اعمال» بنده است كه مورد محاسبه قرار خواهد گرفت. از امام على عليه السلام روايت شده كه فرمود:

«پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: ستون دين «نماز» است و آن نخستين چيزى است از اعمال بنى‌بشر كه بدان نگريسته خواهد شد پس اگر صحيح بوده باشد به ديگر اعمالشِ نيز توجّه مى‌شود و اگر صحيح نبوده باشد به ديگر اعمالش نيز نگريسته نخواهد شد. [3]»