«بدان آن كه گنجينه‌هاى آسمان و زمين بدست اوست به تو اجازه دعا داده است و پاسخ بدان را عهده‌دار گشته و به تو فرمان داد كه از او بخواهى تا به تو عطا كند، و تو از او طلب رحمت كنى تا بر تو رحمت آورد، ميان تو و خود، كسى را قرار نداده كه تو را مانع از او گردد و تو را به كسى وانگذارده كه شفاعت تو نزد او كند و به هنگام بدى كردن، تو را از توبه، جلو نگرفته است وبه شتاب از تو انتقام نمى‌گيرد، و هنگام رسوايى رسوايت نمى‌كند و در قبول توبه بر تو سخت نمى‌گيرد، و در مورد گناه با تو بحث نمى‌كند و از رحمت خود، نوميدت نمى‌سازد بلكه كناره گرفتن تو از گناه را نيكو قرار داده است و گناه تو را يكى و حسنه تو را ده تا قرار داده است، و براى تو در توبه و بازگشت را گشوده است. پس هرگاه او را ندا كنى نداى تو را مى‌شنود و هرگاه به نجواى با او بنشينى نجواى تو را مى‌نيوشد، پس در هنگام نياز براى رفع غمهايت، آنها را در درگاه او بيان كن، و با عنايت خدايى خواهان بر كنار رفتن ابرهاى غم خويش باش و در امور خود از او يارى بجوى و از گنجينه‌هاى رحمتش، آن قدر از او بخواه كه هيچ‌كس جز او به دادن آن توان نداشته باشد؛ رحمتهايى از فزونى عمر گرفته تا تندرستى و وسعت در روزى.

آنگاه او در برابر تو كليدهاى خزائنش را از آنچه به تو اجازه داده است آنها را تقاضا كنى قرار داده است، پس هرگاه خواستى از او با دعا بخواه كه ابواب نعمتش را بگشايد و باران رحمتش را بريزاند، پس كندى پاسخ دادن، تو را نوميد نكند، زيرا كه دهش به قدر نيّت است و چه بسا پاسخ تو به تأخير افتد، تا اجر آن براى خواهنده بزرگتر باشد، و عطاى آرزومند فراوان‌تر گردد. چه‌بسا چيزى را از او بخواهى كه آن را به تو ندهد و دير يا زود، بهتر از آن را به تو ارمغان كند تا تو را به سويى جهت دهد كه براى تو بهتر است‌، پس چه‌بسا چيزى را تو از او بخواهى كه اگر به تو دهد هلاك دين تو در آن نهفته است‌، پس تقاضاى تو در آن چيزى باشد كه جمال آن براى تو مى‌ماند، و وبال را از تو دور مى‌كند و نه تو براى مال باقى خواهى ماند و نه مال براى تو. [1]»