بخش اوّل- دعا، زبان ايمان است‌

دعا، زبان ايمان، سرچشمه فضايل و محور ارزشهاى عبادى است. پس نماز، خود گونه‌اى دعا و مفهومى ارتباطى است چنانكه از بزرگترين اهداف حجّ نيز، ذكر و دعاست.

ماه روزه، ماه دعاست و دعا همه گونه‌هاى ذكر اعمّ از اسماء الهى و طلب آمرزش و توبه را دربردارد.

دعا تعبيرى رسا و آشكار از شناخت مؤمن نسبت به خداى خود ونامهاى نيكوى او و بينش ژرف او نسبت به ضعف بشرى و احساس شديد به ابعاد نقص خود ونقاط ضعف و ميزان نيازش به تكامل و رشد مى‌باشد.

كسى كه با دعايى صادقانه با خدايش به نجوا مى‌پردازد از نزديك، چيرگىِ خداوند و فراگيرىِ احاطه او در علم، قدرت، رحمت و همچنين جمال او را مشاهده مى‌كند.

پس در يك سخن، «دعا بزرگترين تجلّيات شناخت خدا و گسترده‌ترين درهاى رحمت اوست».

اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد: «دعا كليد رحمت و چراغ تاريكى‌ها است. [1]»

دعا بالاترين درجات عبادت، گوهر نماز و مغز پرستش است.